Młoda dziewczyna czuje, że nigdy nie jest sama. Wie, że mieszka w niej inna kobieta, która potrafi dojść do głosu i zrobić coś potwornego. Może zranić. Może odebrać życie. Walka z nią jest nierówna. Właściwie jedyną szansą na względną normalność jest nauczenie się z nią żyć, ale jak to zrobić, skoro należy się jej bać?
Motyw psychicznej choroby, która sprawia, że w jednym ciele żyją dwie zupełnie inne osoby jest idealnym tłem do mrocznej opowieści, która budzi emocje i zadaje pytania. Zaburzenia osobowości wydają się logicznym wytłumaczeniem wszelkiego zła. Ponadto, choroba umysłu odbiera możliwość sprawiedliwego osądu, bo czy można winić kogoś za niezależne od niego schorzenia? W zamknięciu kryją się jednak tajemnice, dla których rozdwojenie jaźni jest dobrą przykrywką. Cierpienie duszy może być równie destrukcyjne jak podszepty podświadomości. Trauma, ma nauczycielską moc. Kłamstwo potrafi być bronią doskonałą.
Powieść naszpikowana jest rozpaczą i przebłyskami dramatycznych obrazów, które okazują się kluczowym elementem układanki. Wielowątkowa fabuła jest jest mocno poszarpana. Nic nie jest do końca jasne i klarowne. Zagubienie bohaterów udziela się czytelnikowi. Premedytacja znajduje wytłumaczenie. Powstają dwa, ważne pytania, na które nie można jednoznacznie odpowiedzieć - czy można winić człowieka za jego psychiczną chorobę i czy miłość zawsze jest dobrym wytłumaczeniem? Pewne jest, że uczucie i umysł mają wiele powiązań. Autorka skupia się na obu płaszczyznach i ukazuje ile człowiek jest w stanie uczynić dlatego, że kocha. Czasem potrafi zrobić coś bardzo złego, jeśli bijące szybciej serce zatruje cierpienie, strach i obsesyjna potrzeba chronienia - siebie, bliskich, lub tajemnicy.
Nie poznałam jeszcze tej książki. Za mną "Wszyscy pragnęliśmy miłości", którą polecam. Świetna książka :)
OdpowiedzUsuń