POZYTYWKA - melodia do serca matki, której owoc miłości umierał pod sercem - Agnieszka Lis.

W każdej dziecięcej głowie gra melodia osobistej pozytywki. Ta, której dźwięki określają beztroskę i wielkie marzenia. Marzenia o byciu kimś. O kochaniu i byciu kochanym. O wydaniu na świat miłości. O domu. Ciepłym, pięknym, spokojnym domu. Cichutki, melodyjny podkład słyszalny jest dla ucha nawet wtedy, gdy dziecięcą naiwność uśpi dorosłość wypełniona problemami. Gdy na dawną beztroskę opadnie kurtyna smutku, niepowodzeń i zawodu. I nawet gdy słone łzy będą głośno obijać się o połamaną duszę, to ta melodia będzie grać. Cichutko. Ledwo słyszalnie. Spróbuje zagłuszyć krzyki i trzaskanie drzwiami, jakby chciała powiedzieć, że nie o takim życiu się marzyło. Jakby melodyjnie chciała zapytać czy warto "Rodzić bez miłości, rodzić bez nadziei, cierpieć po to, żeby wydać na świat cierpienie"? Pozytywka sprzed lat będzie grać podczas osobistej walki o szczęście. Zagra nawet wtedy, gdy dziewczyna z małej wsi zapragnie światowego życia by się ukarać.

SZKOŁA ŻON - lekcja erotyzmu. Egzamin z kobiecości - Magdalena Witkiewicz.

Szkoła zawsze niesie w pewnym stopniu kontrowersję. Często uznawana jest za zło konieczne. Za wroga. Jej gmach staje się kością niezgody. I nie chodzi tu nawet o kulejącą podstawę programową. Każdy wie, że sinusów i cosinusów i tak używać nie będziemy, a kiedy z kimś rozmawiamy, to nie analizujemy części zdania. Sporów jest wiele, począwszy od czasu wieku "puszczania" do szkoły, skończywszy na mundurkach. Lekcje z natury są nudne, nauczyciele w większości wydają się pracować za karę i nie mieć zbyt wiele do powiedzenia. Jedynie jakieś wyjątki walczą z systemem. Prywatne, państwowe, elitarne, owiane złą sławą - wszystkie szkoły takie same. Wystawiające na ocenę. Nie uczące zbyt dobrze. A gdyby tak udać się do szkoły, gdzie mundurki zaczynają się na braku bielizny, kąty mierzy się pomiędzy rozwartymi udami, chemia występuje w sypialni, a zamiast poznawania fotosyntezy dosłownie zgłębia się swoją kobiecość? Gdyby tak udać się do miejsca, gdzie wiek nie jest ważny, bo każda data urodzenia obliguje do tego, by poczuć się piękną i spełnioną? Gdyby tak zamiast artykułowania spółgłosek uczyć się technik sztuki oralnej? Gdyby tak w ramach lekcji udać się do spa? Gdyby tak posiąść wiedzę życiową? Jest takie miejsce. "Szkoła żon" właśnie zbiera podania. Papiery można składać do Magdaleny Witkiewicz. Matki dyrektorki. Kobiety.

"MIMO MOICH WIN" - O sile kłamstwa będącym częścią najszczerszej miłości - Tarryn Fisher.

Mówi się, że "w miłości i na wojnie wszystkie chwyty dozwolone". Wyznacznikiem uczucia określa się to, co jesteśmy w stanie dla niego zrobić. Paradoksalnie, gdy dochodzi do walki, to "podążania po trupach do celu" lekko mówiąc się nie pochwala. Zakochani wysyłają więc sprzeczne sygnały. Gubią się pomiędzy tym, co dyktuje serce, a tym, na co wskazuje rozum. Zabawę w uczuciowe przepychanki podłapuje też sumienie, moralność i ślady wcześniejszych przeżyć, łącznie z tymi z dzieciństwa i rodzinnego domu. Pragnie się dowodów miłości. Te jednak nie zawsze są widoczne na pierwszy rzut oka. Piękne chwile znaczą wiele, ale... nikt chyba nie docenia kłamstwa dyktowanego biciem serca. Czy dla szczerej miłości można oszukać? Czy z miłości można zrobić zbyt wiele? Czy można łączyć dwoje ludzi piętrzącymi się oszustwami? Czy "Serce można oddać tylko raz"? Czy można krzywdzić, by wyrazić co się czuje? I za co właściwie się kocha? A może kocha się pomimo. Mimo kłamstw, mimo rozstań, "MIMO MOICH WIN"... Odpowiedź na te pytania odnajdziemy w powieści TARRYN FISHER.

LECZENIE POPRZEZ ŻYWIENIE - CZĘŚĆ IV. - EFEKTY U MISSI I BUNII.

Problemy są chyba najlepszym spoiwem łączącym. No, ewentualnie lokują się zaraz za wspólną pasją. Jeśli jednak obie płaszczyzny zaczynają się ze sobą ścierać, to powstaje niezwykła więź oparta na wzajemnej pomocy i wymianie doświadczeń. Nasza mała istotka sprawiła, że poznałyśmy wiele wspaniałych osób, którym psi los nie jest obojętny. Ludzi, którzy walczą, aby popularne określenie na beznadziejną sytuację zmieniło znaczenie i zaczęło oznaczać coś wspaniałego. Tym razem Missi znów pozwoliła nam komuś pomóc. Poradzenie sobie z jej problemami gastrycznymi zaowocowało tym, że wieść o genialnej karmie dotarła do kogo trzeba. Dotarła w porę i... chyba pomogła! Tak więc karma służy teraz nie tylko naszej kruszynce, ale i Bunii mieszkającej u Moniki.

TRAWERS - Uzależniająca siła babrania się w krwi - III, ostatni tom z Wiktorem Forstem - Remigiusz Mróz.

Schematy, stereotypy, wiedza argumentowana zdaniem ogółu, opieranie się na powszechnym uznaniu. To wszystko przechodzi z dziada, pradziada. To wszystko wypijamy z mlekiem matki. To wszystko gdzieś się czai pomiędzy genami. Krąży w krwiobiegu jak narkotyk. I nagle każdy Rosjanin to pijak, każdy Niemiec ma w sobie coś z Hitlera (i to nie szkodzi, ze ten wąsacz Niemcem nie był), a amstaf to morderca (wszak babcia mówiła - "nie głaskaj pieska, bo rączkę ci urwie"). Najgorzej jednak jest z przybyszami. Terroryści cholerni. Wyśmiać ich trzeba. Zgnoić, zdeptać, pobić, upokorzyć i wypędzić. Przedtem jednak wypadałoby obwinić o całe zło na świecie, począwszy od brudu na własnym podwórku. Obok tych fanatyków, kroczy drugi obóz, równie zafiksowany. Państwo tolerancyjni, warczący na swoich, aby światu pokazać, że są otwarci. Jedni i drudzy zaślepieni swoimi racjami i dziką nienawiścią do wszystkich, którzy zdanie mają inne, nieświadomie biorą udział w grze o życie. Na światowej planszy poustawiała ich krwiożercza bestia w ludzkim ciele. "Szach-mat" krzyczy i zbiera żniwo. Kolejny wyzionięty duch, do kolekcji. Jedyny godny przeciwnik ogląda świat przez więzienne kraty. Wzrok ma otępiony narkotycznym lekarstwem. Siedzi, ćpa i na domiar złego na wolności był psem. Komisarzem. Łatek ma więc od cholery. A gra się toczy... Jest niebezpiecznie. Jest groźnie. Sama egzystencja mrozi krew w żyłach. Ale ciągnie w te wszystkie miejsca. Ciągnie do świata, który stworzył Remigiusz Mróz. Tam, gdzie policjanci siedzą, politycy biorą w łapę, prokuratorzy się potykają, "terroryści" rozgaszczają, a jakiś człowiek karmi się śmiercią.