Smutek, żal, tęsknota, złość, niedowierzanie i niezniszczalna miłość. Mniej więcej tak opisać można żałobę i choć nigdy nie zdołamy jej w pełni wytłumaczyć Dzieciom, próbować niestety należy, a czasem nie ma wyjścia. Wydaje mi się, że nie ma w literaturze dziecięcej lepszego zobrazowania tych ciężkich emocji od tej książki. Na "żegnaj, niedźwiadku" nie jest się za małym, albo za dużym. Natomiast na takie wydarzenia zwyczajni nigdy nie można być gotowym.
"Niedźwiadek umarł w pewien piątek, gdy słońce tańczyło na trawie...".
Krótka, pięknie napisana i cudownie zobrazowana opowieść o tym, co nieuniknione i naturalne dotyka do głębi. Ilość smutku i miłości płynąca z treści jest porażająca. Słowa trafnie ujmują ogrom cierpienia jaki towarzyszy stracie. Poznajemy bowiem tych, którzy zostali na zawsze opuszczeni i przeżywają żałobę. Zwierzęta muszą poradzić sobie ze śmiercią przyjaciela. Nie jest to oczywiście proste, co autorka fantastycznie ujęła, ukazując proces. Przeżywamy ze zwierzątkami wszystko: wyparcie, złość, smutek. Wspominamy, zabraniamy sobie radości i próbujemy sobie poradzić z tym, co się stało, by móc w końcu w pełni powiedzieć "żegnaj, niedźwiadku".
Przed nami jedna z najbardziej wartościowych książek dla dzieci. Treść przesiąknięta jest życiem bez grama oszustwa. Autorka tłumaczy dzieciom, że w obliczu takiej tragedii nie ma złych emocji, ani sposobu na szybkie otrząśnięcie się. Powolnymi krokami dochodzi do akceptacji sytuacji i zyskania świadomości, że nawet, gdy ktoś odchodzi na zawsze, jakaś cząstka tej istoty pozostanie przy nas i nie zniknie, jeśli kochamy tego, z kim przyszło się nam pożegnać.
O historiach Jane Chapman słyszałam bardzo dużo dobrego. To moje pierwsze spotkanie z autorką i biorąc pod uwagę treść, oprawę graficzną i to, jak moja Córka reaguje na książkę, wiem, że nie tylko czekać będę na nowości, ale i uzupełnię kolekcję o poprzednie opowieści.
To kolejny dowód na to, że Wydawnictwo Wilga można śmiało uznać za gwarancję pięknie ujętych wartości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz