WALUTA ZA MIŁOŚĆ. PRZEPIS NA... SZCZĘŚCIE.

3 lata. Równiutko. 7 styczeń 2012. Dzień jak co dzień. Nie odznaczający się niczym szczególnym. Zimny, mroźny wręcz. Temperatura na termometrze spadła poniżej zera, ale to i tak jest nic w porównaniu do tego, jaki chłód kryje się w ludzkich sercach. Założymy rękawiczki, czapki, szaliki… napalimy w kominku i chwycimy kubek gorącej herbaty i zima nam nie straszna, choć i tak pomarudzimy. Nie sprawimy jednak, że serca niektórych stopnieją i tu człowiek milczy… nie narzeka… nie odzywa się słowem. Na to nie ma lekarstwa. Ci, którzy mają jeszcze lekkie pokłady człowieczeństwa przemilczą temat licząc, że jak o czymś nie powiedzą, to problem zniknie.

7 stycznia 3 lata wstecz. Gdzieś ktoś płacze, gdzieś ktoś się śmieje, gdzieś ktoś zaciera rączki nie z zimna a jako reakcja na wywęszenie zysku. Zysku ze sprzedaży… małej, żywej istotki...

 Tego dnia, w jednym z podwarszawskich domów w bólach dyszała młoda bokserka. Znała doskonale  ten ból, strach i te spojrzenia „właścicieli”. Wiedziała, że za moment wyskoczą z niej jej dzieciaczki. Nikt się nie rozczulał. Nikt nie mówił, że jest biedna. Nikt nie chwalił, jaka jest silna i dzielna. Słychać było tylko wyimaginowany dźwięk monet. Nie… to szelest papierków. Pierwszy szczeniaczek na świecie. „Och, witaj… nazwę Cię pierwsze 250zł”. Drugi szczeniaczek… „250zł po raz 2”, trzeci… czwarty… i nagle na widok jednego z maluchów zaczęło się "rzucanie mięsem". Bo marne to takie. Ile za to dostać można?! Małe takie i tylko ten brzuch ogromny. Nie opłaca się tego karmić. Sprzątać po TYM? To nieekonomiczne. „Żeby za to choć 100zł dostać”… Szybka kalkulacja… Nie, nie opłacało się. Uśpić? Nie. Uśpienie to koszt, a dokładać nie będą... Przecież rąk krwią brudzić nie będą. Wielcy Państwo mają plan! Rzucą maleństwo w kąt i niech zdycha. Takie to małe, takie pluszowe, więc niech umiera samoistnie w okurzonych zabawkach.

Szczeniaki przy matce. Te za które zarobić można „niech suka odchowa”. Palce „właścicieli” pomiędzy pokazywaniem wiadomego gestu oznaczającego planowany przypływ gotówki wstukały ogłoszenie do Internetu. Tak… pomiędzy zabawkami, starą szafą i używanymi butami pojawiło się ogłoszenie dotyczące sprzedaży szczeniąt, które przecież tylko po to na świat były powołane. Trafiliśmy na nie. Ktoś nam je podesłał i chwała mu za to.... Zadzwoniliśmy... Umówiliśmy się po szczeniaczka i zaplanowaliśmy interwencję... Zawalczyliśmy. Wiedzieliśmy o 3 suniach. 2 szczeniaki udało się odebrać (z asystą policji i pogotowia dla zwierząt). Trzeci? Pseudo hodowczyni zarzekała się, że ma tylko te dwa, potem przyznała się, że trzeciego już wydała ale nie daliśmy za wygraną... I… znaleźliśmy coś jeszcze. A w zasadzie nie coś, tylko kogoś! Ten mały, nieekonomiczny, rzucony na pastwę losu SKARB jeszcze oddychał. Z trudem, ale jego maleńka klateczka unosiła się chwytając powietrze. Zaczęła się walka…

 Dziś mijają 3 lata od dnia jej narodzin. Nasze maleństwo jest tu obok. Oddycha. Chrapie. Co chwileczkę uderza wiecznie tańczącym ogonem. Siedzimy i obserwujemy jak chłonie nie tylko powietrze ale i naszą miłość. Nasze emocje… Jest tak cicho. Zasypia… musimy ją dotknąć żeby się upewnić, że jest. Taka cieplutka, taka mała, taka nasza. Na ciepłą dłoń człowieka, któremu ufa reaguje potokiem wymownych spojrzeń i całą lawiną buziaków. Tańczy. Kręci swoim maleńkim tyłeczkiem i uderza ogonem o wszystko. KOCHA... Wyczaiła na horyzoncie swoją mentorkę i ruszyła do zabawy ze starszym bo 5-cio letnim szczeniakiem.

Nasze nieekonomiczne cudo warte jest każdej złotówki. Nie chodzi tu o pieniądze jakie można za nią dać, bo jak tu handlować życiem!? Ona warta jest każdej złotówki włożonej w jej leczenie. Czy szkoda na nią czasu, bo jest mała i schorowana? NIE! Szkoda nam… czasu bez niej. Ktoś sprowadził ją na świat, by na niej zarobić. Ten sam ktoś skreślił, gdy zauważył, że nie pachnie ona jak pliczek pieniędzy. My sprowadziliśmy ją do naszego domu by… ją kochać. Tak po prostu. Nie skreślimy jej nigdy. Skreślimy każdą godzinę bez niej. Każdy sekundę bez głupkowatych pomysłów w stylu „ciekawe czy jak wdrapię się na parapet i zacznę piszczeć to przybiegną żeby mnie zdjąć po raz tysięczny”.

 To małe cudo, mały – wielki BEZCENNY skarb ma dziś swoje trzecie urodziny. W tym, krótkim życiu przeszła tak wiele, tyle wycierpiała. Przez ten czas dostała też od nas tyle miłości, że nie sposób to wyrazić, ale… choćbyśmy umieli pokochać jeszcze mocniej (a to już niemożliwe, bo już wariujemy) to nigdy, przenigdy nie spłacimy jej tego, co dostaliśmy od niej.

Takie historie dzieją się każdego dnia. Mimo ustawy ze stycznia 2012 zakazującej rozmnażania i handlowania psami bez rodowodu wciąż pojawiają się szczeniaki. Miot liczący 9, 10, 12 szczeniąt. Kilka z tych maluchów trafi na cudownych ludzi. Kilka z nich trafi… na łańcuch i na dzień dobry będzie dostawało kopniaka. Kilka skończy w śmietniku, w lesie, w schronisku, na szosie… Każdy z nich będzie kolejną potencjalną maszynką do zarabiania pieniędzy.

Maleńka została adoptowana z naszej Fundacji SOS Bokserom. Dziś wciąż niejeden bokser czeka tu na dom, na szansę, na rodzinę. A my staramy się wbić ludziom do głów, że żywa istota nie jest towarem wymiennym na walutę. Miłości kupić nie możemy (prawda?), ale możemy ją… ADOPTOWAĆ!

Jeśli chcesz bliżej poznać historię Missi i jej odbioru z piekła, zajrzyj TUTAJ.

A jeśli masz ochotę na więcej - zaobserwuj nas: tutaj i polub na facebooku tutaj :) 

Jeśli chcesz adoptować boksera, zadzwoń! Ela: 608-270-633
Ponad 100 podopiecznych czeka na CZŁOWIEKA.