Jakim dorosłym stać się może dziecko, które dorastało w lęku, bólu i stanie ciągłego poniżania? Ile zła czai się w adopcyjnym domu, ulokowanym z dala od czujnych spojrzeń? I ile mrocznych tajemnic ukrywa się pod nim?
"Kochane córeczki" nie zaznały miłości i troski. Ich dzieciństwo utkane było z osobistych dramatów - począwszy od chwili, gdy szukano dla nich rodzin zastępczych, aż do momentu, gdy uciekły z tego "bezpiecznego miejsca", w jakim je ulokowano. Każda z nich miała inną historię, a jednak spotkały się one pod jednym dachem, w domu, który stał się ich więzieniem.
Owa wolność po opuszczeniu tego miejsca nie przyniosła ukojenia. Dorosłość nie wymazała krzywd, które wyrządzono małym dziewczynkom. W każdej z sióstr obudziły się zupełnie inne demony utrudniające normalne funkcjonowanie. Iluzja radzenia sobie zniknęła wraz z informacją, że pod ich "domem" odnaleziono ludzkie szczątki.
Z pewnością jest to powieść trudna i budząca emocje, ale bardzo nierówno napisana. Początek odpycha mocno przerysowanymi postaciami i próbą wprowadzenia przez autorkę równie karykaturalnego luzu. Z czasem rozkręca się i intryguje uchylając drzwi do tego, co może spotkać dziecko, gdy przyjdzie mu dorastać przy skrzywionym dorosłym. Ludzkie cierpienie poraża i skłania do refleksji, mimo, że wszystko co dzieje się w tej historii jest "książkowe". Mamy przed sobą podręcznikowe przykłady pokoleniowych traum, opisy ludzi, którzy nie mogą wyrwać się z przeszłości.
Niemniej warto przebrnąć przez beznadziejne wprowadzenie, by dotrzeć do tego psychologicznego fundamentu. Nie jest on spektakularny, ale dość stabilny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz